Tijax.

Zoals op de fotos te zien is zitten we met onze hut midden in een mangrovebos, heerlijk rustig en snachts koel. Met de beesten valt het ook wel mee,  af en toe zit er een leguaan op de vlonders, maar voor hun is het hier veilig want de bevolking pleegt deze dieren te eten. Voor de zeilers onder u, de boten worden aan de rand van het mangrovebos afgemeerd, medmoor (voor een anker of mooring, achter aan een steiger) of langszij een steiger wat een beetje duurder is. Het stallingstarief is $ 240.-- per maand ongeacht de lengte van het schip. De boot wordt iedere dag opengezet en 1 x per week schoongespoeld. Niet zo slecht dus. Heb nog een paar fotos van ons vaartochtje naar Livingston bijgevoegd. Vanmiddag gaan we weer verder richting Floris, het centrum van de Maya-cultuur van Guatemala.

Marina Tijax , Frontera, Rio Dulce.

Na aankomst met het bootje worden we gelijk aal welkom geheten door een aantal zeilers die we op Utila hadden ontmoet. De Rio Dulce, een rivier die uitmond op de Golf van Honduras is een populaire hurrycane hole in het westelijk deel van de Carieb. Er liggen hier circa 400 overwegend zeilboten die hier blijven van mei tot oktober. De meeste marinas liggen 17 mijl van de zee verwijderd. De sfeer is zo plezierig en de omgeving zo prachtig dat een fors aantal zeilers hier nooit meer vertrekt, wat overigens aan de boten goed is te zien. De meeste marinas verhuren ook accomodatie en Tijax is wel 1 van de mooiste. Simpele hutten tot luxe bungalows, pool, restaurant enz. We zijn hier dan ook 4 dagen gebleven. We hebben een boottour naar de monding gemaakt in in Livingston, de inklaarhaven , een heerlijke Garafunasoep gegeten, vis en schaaldieren gestoofd in coconutmilk heerlijk! In het stadje ontbreken de souvenierverkopers volkomen, dus geen gezeur aan het hoofd.

Lake Atitlan

We zijn alweer een paar dagen bij dit zoetwatermeer omringd door vulkanen. We hebben nog nooit zoveel souvenier verkopers op een rij zien staan. Het meer ligt prachtig maar is sterk vervuild door algen, vertelde een hollands vrouwtje die hier al 8 jaar woont en onderweg naar de markt was om haar zelfgebakken, en heerlijk belegde broodjes te verkopen. We  zien het ook, de bootjes varen door en dikke groene prut. Maar het stadje Panachel is gezellig dus maakt veel goed. Na een paar dagen besluiten we naar de Rio Dulce te vertrekken. In de morgen om 5 uur op want de bussen rijden vroeg. Een toeristenbusje brengt ons eerst naar Guatemala-City, daarna overstappen op een grote bus. De weg naar Guatemala-City ie een vierbaans weg die aan weerszijden soms dicht is bebouwd. Het verkeer mindert geen vaart ,waar mensen op anticiperen maar honden niet. We zien veel doodgereden viervoeters en onze chaufeur weet er zelfs ook nog 1 dood te rijden, we begrijpen nu waarvoor bullbars dienen. Bij aankomst in Rio Dulce om 1600 uur worden we door een bootje naar onze lodge Tijax gebracht.

Gehoord

Wat = water toch "n feest , als het in de distelleerderij = geweest.

Nog een paar plaatjes.

Honduras-Guatemala

We hebben de koffertjes weer gepakt en hebben een bus geboekt om naar Antiqua in Guatemala te rijden, een tochtje van 14 uur in een zeer comfortabele bus. Vanaf San Pedro Sula worden een aantal van de nog lege 1e klas stoelen onder de 2e klas verloot, een zeer simpathiek voorbeeld voor b.v. vliegmaatschappijen.

Antiqua is de voormalige hoofdstad van de vroegere spaanse heersers, maar is en de 18e eeuw 3 x door een aardbeving getroffen. Daarna besloten de spanjaarden de hoofdstad te verplaatsen naar wat nu Guatemala-City is. Evenwijdig aan de pacific kust liggen 34 vulkanen in dit laand waarvan er nog 3 actief zijn. Vanuit Antigua, op 1500 meter hoogte kunnen we er 3 zien. Het stadje is prachtig gerestaureerd maar er zijn ook nog veel ruines. We vermaken ons prima, zijn getuige van een processie, waarbij 40 mannen of 40 vrouwen met een gigantische baar door de stad aan het sjouwen zijn, heel imposant! Het is wel erg Volendam achtig dus vluchten we na een paar dagen naar een lodge in de bergen. We slapen in een sobere trekkershut, springveren terugdrukkend in het matras, maar de sfeer en het vegetarische voedsel is uitstekend. Op het ogenblik zijn we verkast naar Lago de Atitlan, in geweldige storbuien overigens, langzaam rijdend verkeer dus en zelfs een auto over de kop door een modderspoor. Morgen maken we een vaartocht op dit zoetwatermeer, belangrijk voor de koffieplantages in dit gebied. Overmorgen vertrekken we naar de Rio Dulce, een hurricanehole voor zeilers aan de kust van de Golf van Honduras (Carieb).

Stoppen met zeilen.

Omdat de liftkiel nog niet lekker werkt, besluiten we om terug te gaan naar La Ceiba en niet verder te zeilen. Hebben veel mensen gesproken die uit de noord komen en vinden 2.5 meter diepgang vooral voor de kust van Belize op het randje. Daarbij komt dat we al bijna 6 van de 10 weken hebben opgesoupeerd dus dat wordt stressen. We willen toch op ons gemak Guatemala verkennen en hebben dus ruimschoots de tijd voor een binnenlandvakantie. Robert uit Bonn kijkt vreemd op als we weer op de kant liggen. Het probleem met de kiel heb ik eerst opgelost zodat we in november zonder veel tijdverlies weer verder kunnen. Robert heeft van een doodzieke amerikaan er nog een 2e boot bijgekregen voor nop. Een leuke Colin Archer van 12 meter. Hij is er zo blij mee dat hij erover denkt zijn eerste project na de tewaterlating te gaan verkopen. Enfin, hoe dit afloopt horen we wel aan het einde van het jaar.

startbaan

Utila 2

We zijn totaal bijna 3 weken op Utila gebleven, iedere dag lekker zwemmen en een hoop leuke mensen ontmoet. Iedere dag kwamen en gingen er een paar zeilboten dus nieuwe verhalen over en weer. Hebben een scooter gehuurd en het hele eiland over gereden wat niet meer dan een uurtje in beslag nam. Op het locale vliegveld even op de startbaan geprobeerd hoe hard de scooter wilde. Hadden voor vertrek in de telegraaf gelezen dat vanuit Utila met kleine vliegtuigjes veel drugs worden gesmokkeld, we kunnen er iets bij voorstellen want op de airstrip was alleen een hond te bekennen plus een zwerver die zijn kamp in een gesloopt vliegtuigje had opgeslagen. Op de oostpunt van het eiland was goed te zien hoe de caribische bevolking omgaat met hun huisvuil en andere plastic producten. Het is hier echt veel smeriger dan de pacific kant van Zuid Amerika. Onze kiel wilde wel naar beneden maar nog steeds niet omhoog wat we merkten toen we naar Roatan waren gezeild. Een collega zeiler wilde ons bij West-End Roatan over het rif loodsen maar liepen vast. Omhoog pompen ging niet dus maar weer terug gezeild naar Utila.

Utila

Inmiddels zijn we al een paar dagen op Utila. Bij jullie is het koninginnedag. Dit is een erg relext gebeuren hier. Geen autos, alleen brommers en quads. Er is slechts 1 straatje parallel aan de baaioever. Kristal helder water prachtig snorkelen dus. De meeste klanten van de duikscholen zijn jonge backpackers dus na het duiken de disco in die doordaverd tot een uur een uur of 3 snachts. We zijn eergisteren naar Roatan gezeild maar konden de baai  West End niet in door te veel diepgang. De nieuw gemonteerde hydrauliekcylinder wil niet omhoog. We gaan er ook niet van wakker liggen maar hebben het reisplan voor de tweede keer bijgesteld. Weer terug op Utila gaan we hier bunkeren en over een paar dagen toch naar de kust van Belize. De blijft uit het oosten waaien dus plat voor het laken richting riffen van Belize!

Verblijf La Ceiba

In de weekeinden gaan we op de zondagen meestal met Robert en Ken op pad, eerst naar de kust waar Garifuna(gevluchte afrikaanse slaven van vroeger tijden) dorpjes liggen, maar ook het binnenland in. uiteindelijk hebben we dik twee weken in La Ceiba gelegen en zijn nu klaar het vervolg van onze reis. We willen eerst een paar dagen naar Utila, een klein eilandje voor de kust van Honduras waar veel gedoken wordt door backpackers.

La Ceiba Honduras

We zijn weer waar we gestopt waren. Via Houston waar we op de valreep nog oom Kees en tante Marie hebben ontmoet aangekomen in San Pedro Sula, daar een taxi genomen naar La Ceiba, er reden geen bussen want het was 1e paasdag. Bij de boot aangekomen bleek deze de 12 maanden goed te hebben doorstaan. Geen ratten aan boord! Wel veel troep buiten op dek. Omdat we toch wel wat moeite met de hitte hadden hebben we de eerste twee nachten een  hotelletje geboekt, overdag werken, savonds in de pool. Hebben veel gangbaar moeten maken en de hydrauliek cylinder vervangen voor een korter exemplaar. Op de werf snel kennisgemaakt met Robert een duitser die hier op de werf een 45 voeter van 70 jaar oud aan het restaureren is. Via hem in contact gekomen met vakmensen die de nodige reparaties voor ons konden uitvoeren. Hij werd weer geholpen door een 71 jarige amerikaan die gek is op Harley Davidsons en hiermee door heel Amerika was getrokken.