Tulum

De plaats Tulum,  een Maya complex direkt aan de kust staat hoog op ons verlanglijstje. De pilot schrijft entrance only in settled weather, dus dat zal wel weer spannend worden. Inderdaad maar een smal gaatje, maar alles gaat goed. Het barst overigens aan deze kust van de resorts, die soms mooi maar ook vaak afschuwelijk zijn ontworpen. Tulum is leuk,  mooie ruine overigens, maar omdat het kerstvakantie is moet je er in colonne over heen, dat doen we dus maar niet, maar de ligging hadden de Mayas nog niet zo gek bekeken. De resten van deze stad stammen van 800 na christus. We liggen dus weer achter een rif, 100 meter van het strand. We hebben overdag oostenwind 15 knopen, dus voor anker gaat goed maar er staat dan wel een beetje branding. We maken in de middag een proeflanding on the beach, die niet goed gaat. Alles nat, boot vol water, Tyne boos. Voor de avond heb ik een exclusief  kerstdiner geboekt, mooie kleren enz. maar er staat nog steeds branding, hoe doen we dat in het donker?  Het plan is in zwemkleding het strand te naderen, kleding in plastic zakken, dat gaat piet vlak voor het strand met zwemvest en touw aan de boeg van de rubberboot over boord en is dus drijfanker. We drijven dan naar de branding en zodra ik vaste grond onder de voeten heb houd ik de boot met de kop in de branding, mooi verhaal toch? Maar zo is het wel gegaan en gelukt. Op het strandje de lange jurk en broek aan en vreten maar, want dat is kerst nietwaar? Over de terugweg door de branding zal ik het niet hebben.

Bahia Ascencion

Deze baai is de tweede die we bezoeken.  De vorige was onbewoond op een kleine nederzetting na die we vanwege wind en diepgang helaas niet konden bezoeken. Bahia Ascencion heeft volgens de pilot een leuk klein vissersdorpje waar veel op kreeft wordt gevist. Af en toe kan je merken dat de tekst in de pilot (vaarwijzer) een tweede druk is en 10 jaar oud is.  Geen kreeftenvisser of kreeft te zien maar wel colonnes 4 weel drives, die onder het stof van de zandwegen in de smalle straatjes geparkeerd staan. Rood verbrande amerikanen zijn blijkbaar betere handel dan kreeften. In grote groepen worden ze de baai ingenomen om naar dolfijnen te kijken, en voor die er een hoop geld voor over hebben, do flyfishing.

Leek mij trouwens ook wel wat dus vraag wat kost een middagje vliegvissen, twohundred was het antwoord. Kom dus keurig op tijd met mijn 200 pesos op de steiger blijkt het $ 200.-- te zijn. Zeeuwen bent zunig dus maar niet. Punta Allen heette het dorpje, hebben er 4 dagen gelegen, super!

Mexico

Van collega zeilers horen we dat de eerste inklaarhaven van Mexico Xcalak gesloten is, dwz er kan niet ingeklaard worden. Toch besluiten we binnen te lopen. Het doorvaart in het rif is akelig smal, staat ook een behoorlijke zwel maar samen met een forse breker zijn we in 1 surf achter het rif.  Xcalak is het meest zuiderlijk gelegen vissersdorpje, erg charmant,  aan het einde van een zandweg die langs de kust van  Yucatan loopt. Omdat het dichtbij Belize ligt wordt het door de meeste zeilers overgeslagen, ook andere toeristen zijn hier zeldzaam. We eten hier 2 keer voortreffelijk vis buiten de deur(kuip). De marine heeft hier het laatste huis aan de zandweg en de heren stuiven hier met een zeer snell patrouilleboot achter het rif en de zee weer op. Hier laten ze ons nog met rust. De volgende dagen verkennen we elke mogrlijkheid om aan land te gaan, soms erg afgelegen en alleen,  maar ook geweldige dorpjes. Op de enige atol voor de mexikaanse kust worden we uiteindelijk door de marine bezocht en gecontroleerd op papieren en contrabande.

San Pedro Belize

Het is inmiddels half december geworden en willen de 50 mijl naar San Pedro in 2 etappes afleggen om nog

een laatste poging te wagen om kreeften te kopen van locale vissers. De hier levende spiderlobster is een belangrijk exportproduct van deze kusten maar het is moeilijk er aan te komen. Maar uiteindelijk kan ik van een visser 4 prachtige kreeften kopen voor $ 20.--.  Vond het moeilijk omze levend in de pan te gooien maar ze waren wel heel lekker!  Tyne is bezig met een schoonheidsbehandeling terwijl we het lattste stukje in Belize varen. Het lukt ons ook om in San Pedro van een amerikaan een goeie bijboot te kopen met een 15pk 2 takt enduro bb motor. Heb nog nooit zon grote en snelle bijboot gehad! Uitklaren ging snel en hebben een zarpe(vaarvergunning) voor Cozumel Mexico gekregen. Eigenlijk is het niet nodig geweest om in Belize in en uit te klaren want er is geen enkele controle. In het komende traject richting Mexico werd dit anders.

Belize City

We varen hier in het zuiderlijk deel van Belize alleen maar dagtochten van tussen de 10 en 20 mijl. Na Placencia hebben we geen cruisers meer gezien die naar het noorden varen en slachts 1 die zuiderlijk ging.

Wel een onder amerikaanse vlag varende tot jacht omgebouwde urker bokker. 5 mijl zuid van Belize City is een marina maar horen van een voor ons varende zweed dat de toegang erg ondiep is, dus maar ankerenonder de stad bij een olieoverslag. Vaak staat er rond deze tijd een pittige noorderwind zodat je vaak een oppertje moet opzoeken. We willen eigenlijk binnendoor (achter het rif) naar de uitklaarhaven San Pedro varen maar lopen vast op een te ondiepe geul, meer oostenljik proberen we het nog een keer maar ook hier staat niet meer dan 1.50 meter water. We worden overigens in dit laatste geultje gewaarschuwd om voorzichtig te varen wegens de aanwezigheid van zeekoeien met pas geboren jongen. Deze dieren zijn nu natuurljik beschermd maar vroeger werd hier veel op gejaagd. De ons volgende zweed heeft inmiddels ook begrepen dat we niet verder kunnen dus gaan we zuid varen naar het English Channal, de geul waar ook de cruisschepen die naar de stad Belize varen, zee weer opgaan. Dicht bij open zee gaan we weer voor anker om de volgende dag verder te gaan.

Placentia

We moeten in Placentia een paar mijl een riviertje opvaren om bij de noodzakelijke officials te komen om in te klaren. Men is bezig een nieuwe haven aan te leggen en de beide toegangskanalen zijn gespert met stalen baggermolen buizen. We gaan voor anker in de rivier en laat ons minirubbertje te water,  kluun over de buis en wordt vervolgens teruggestuurd door een bwaker die mij verteld dat ik met een taxibootje vanuit Placenciabeach moet komen, lekker makkelijk dus. De capitania (havenmeesters)van alle door ons  aangelopen havens antwoorden niet als je engels spreekt, met spaans trouwens ook vaak niet. (siesta of andere dringende zaken). Dus maar weer terug naar zee en voor het strand, wat er erg leuk uitziet, voor anker. De volgende dag met de hokey pokey (taxiboot) weer naar de douane en immigration. Vlug klaar en voor  $ 100.--. mogen we een maand in Belize rondvaren. Er liggen een paar cruisers, een turks stel die ook richting Mexico gaan en later nog een paar zweden met haast. Aan een gebouw in het dorpje worden we er weer aan herinnerd dat dit een hurrycane gebied is.

Belize

Belize is voor diepstekende schepen een moeilijk en beperkt vaargebied, daarom zijn we blij dat we de kiel met de nieuwe cylinder weer tot 1.70 meter kunnen ophalen. Toch varen we altijd met de kiel iets onder het roer, ongeveer 2.20 meter zodat we de boel op kunnen krikken als we iets raken, en dat gebeurd regelmatig zullen we later merken. Het rif hier in het zuiden een 20 mijl uit de kust is prachtig. We zien weinig mede cruisers, maar wel regelmatig verhuurcats. We zigzaggen tussen de cays door, met als gids de onontbeerlijke pilot van dit gebied, en constant op de dieptemeter kijkend. We ankeren in een volgens plaatselijke vissers hurricanehole No Name Cay, leuke naam toch! Hebben besloten in te klaren in Placencia, een overslaghaven en een basis voor verhuurcats.

Aankomst Belize

Vanuit het eiland Utila, ook voor de kust van Honduras wachten we op een goed windje om naar het westelijk gelegen Belize te zeilen, een afstand van krap 100 mijl. We vertrekken snachts om 00.00 H om in het licht bij de meest zuidelijke Cays(eilandjes) in Belize aan te komen. We hebben bijna alles in een heerlijk oostenwindje kunnen zeilen, maar tegen de avond moest er toch nog een rifje in het grootzeil, wind was noordelijk 25 knopen geworden. Werd snel donker en dus maar geankerd achter een piep klein eilandje Lime Cay. Hier begint het rif, een kleine 150 mijl naar het noorden. Ben nog even over boord gegaan om het anker te controlen, wat een schitterende onderwaterwereld, nog nooit zoiets moois gezien. Rond middennacht nog een keer moeten verkassen omdat de wind 180 graden was gedraaid en de kiel het rif raakte. Een fout die ik wel eens eerder gemaakt heb met Carl in Argentinie. Snel de kiel opgepompt, radar aangezet want vanuit slaap in een stikdonkere nacht zie je niets. Boot 50 meter zuid laten zakken en weer geankerd in dieper maar ruwer water. Onze watermaker is kapot, hier niet te repareren dus grijpen alle kansen om regenwater te verzamelen.

Ola beste mensen, we zijn weer in de lucht. Sinds ons vertrek in november hebben we bijna geen gelegenheid gehad de blog bij te werken omdat de internetsnelheid in Belize en Mexico in de afgelegen plaatsen te traag zijn voor het verzenden van fototjes. Enfin, hier een klein begin van onze belevenissen. Na een weekje klussen aan de boot o.a. watermaker en wc in La Ceiba Honduras zijn we vertrokken naar Roatan, een eilandje voor de kust van Honduras. Eigenlijk wilden we naar Cayos Cocinas, een nationaal parkje, maar de westenwind maakte het niet mogelijk hier te ankeren. Eenmaal op Roatan geankerd in French Harbour,  hebben we veel regenbuien gehad. Ook hier weer een antal mensen weer gezien die we al eerder in La Ceiba hadden ontmoet. Hebben een probleem met ons reserve rubberbootje, de vuldoppen waren zoek, hebben er 1 laten maken had nog een reserve aan boord. Bootje is te klein voor grote afstanden dus zal proberen er 1 op de kop te tikken. Hebben nu een bootje geleend van Robert maar wil hem over een week weer terug hebben.

Na een weekje hebben we het wel gezien op Roatan en gaan de geleende boot terugbrengen naar La Ceiba. We gaan weg met redelijk weer maar halverwege gaat het hard regenen en waaien, we zien niets meer, en de zee is ruw. De boot is in ieder geval weer lekker schoon. Eenmaal aangekomen mogen we de pick up van Robert gebruiken om de laatste boodschappen te doen want we willen zo snel mogerlijk richting Belize, het is bloedheet in de stinkende visserijhaven.