Over ons

Wij, Tyne en Pieter Bos wonende in Ternaard-Friesland, varen met ons zelf gebouwde schip, gedurende een aantal jaren rond Zuid en Noord Amerika. Een deel van onze route komt overeen met de route gevolgd door de russische marineman Adam von Krusenstern in de achtiende eeuw. Wij zijn vertrokken in 2008.

donderdag 16 december 2010

Equador.

Zo rond 7 december zitten we al een paar duizend mijn noordelijk van Valdivia waar we vertrokken zijn en naderen de grens van Peru en Equador. De plannen die we hadden zijn al enige malen veranderd. Het laatste plan is de boot in Guayaquil te leggen en vanuit daar naar Cuzco Peru te vliegen. De dames hebben hun vertrekdatum al verzet naar 27 december. Enfin bij Punta Parinas, de ingang van de baai van Guayaquil vliegen we met een zuidelijke wind van 30 knopen door een veld boortorens nog van Peru. Al surfend voor de wind loopt de snelheid op tot 15 knopen. Maar we zeilen er niet alleen want het barst van zeilende vissersscheepjes van maximaal 6 meter lang die daar halve wind zeilend aan het vissen zijn , duurzaam vissen of niet soms! Respectvol kijken we naar deze mannen die met zeilen uit de lappenmand een boterham proberen te verdienen. Wat verderop wordt ons door gemotoriseerde vakbroeders vis aangeboden.
Weer in de avond zeilen we Canal Jambeli binnen en ankeren bij een garnalen kwekerij kompleet met uitkijktorens.Lekker klimaat om iets te ondernemen! Aan een bewaker gewapend met een pistoolmitrailleur, vraag ik toestemming om water te tanken en te ankeren. Het is goed.




Het is een prachtige delta.
De boosdoeners, de bijna ontplofte Northstar accus, geweldige dingen trouwens ,dat ze zo lang heel blijven.

vervolg Salaverry

Enfin, als een verzopen kat meld ik mij bij de Capatana dosPortos Salaverry, geen engels sprekende heren dus maar op pad naar het havenkantoor. De havenmeester ligt nog in bed maaqr spreekt engels en is goed in het zin. Er is echter een probleem want de stroom is uitgevallen en de computers draaien dus niet terwijl er een groot aantal fotmulieren in veelvoud moeten worden ingevuld. Twee extra klerken en een fototoestel bieden uitkomst en na 2.5 uur pennen door drie man sta ik weer buiten met alle documenten op mijn camera.



Om 12 uur mag ik vertrekken, na eerst boodschappen gedaan te hebben op de plaatselijke markt onder begeleiding van een armada matroos, ik zou eens weg kunnen lopen stel je voor! Enigszins opgedroogd kom ik weer bij de Job aan waar intussen een andere armada matroos weer van alles zit op te schrijven. Na een uur is dit ook klaar en gaan we ankerop richting Equador. De kapotte accus zijn ontkoppeld en de sfeer aan boord is weer optimaal.


 Dit is oceaanzeilen in een passaatwind , lekker zitten en kijken.
 Over de kop in een kleine boot in een kleine branding

richting lima peru.

Dinsdag de 23e november vertrekken we richting Lima, we willen daar de boot 14 dagen laten liggen om incasteden te bezoeken. Het is ongeveer 1400 mijl, mooi stukje en als het goed is hebben we een zuidelijk passaatwindje. De nachten zijn erg donker want het is steeds zwaar bewolkt. Zeilen gaat lekker, alles is erop en er weeraf geweest, overdag meestal wat minder wind en maken etmalen van circa 160 mijl. Overdag heel veel dolfijnen rond de boot en veel soorten vogels. De vriezer moet leeg dus eten Nico en ik de laatste dag 12 hamburgers want ze meoeten op.(dr nico dieet) De achtste dag 1 december arriveren we in Lima en worden aan alle kanten beschenen door een bewaker, want we komen snachts aan.
Na een goede nachtrust proberen we een lancha (klein bootje van de jachtclub) te krijgen om aan de papierwinkel te beginnen. De manager van de club rekent ons voor dat de verplichte agent ons voor alle documenten een bedrag wil hebben rond de 800 us dollar. In vriendelijke bewoordingen zeg ik hem dat Peru de pot op kan. We lopen langs de bewaakte poort en doen wat boodschappen en gaan 1400 H ankerop richting Equador. We hebben in Lima nog even telefonisch contact met Ria de vrouw van Nico. Ze konden ons goed volgen door het dagelijkse signaal van de SPOT, een elektronisch apparaatje wat posities door kan geven wereldwijd. Onze Inmarsat krijgen we niet aan de praat.  Onderweg naar Equador klaagt  Nico over hoofdpijn en vind dat hij een erg warm kussen heeft. Onder zijn kussen staan 2 accus, als ik de klep optil blijkt dat de accus 50% dikker zijn geworden en eigenlijk op ontploffen staan. Nog een gevolg van de ratten die waarschijnlijk ergens een draad hebben aangevreten waardoor de regelaar constant 30 ampere in de accus pompt. Toch ook maar de schoen gezet want het is inmiddels 5 december geworden. We kijken op de kaart voor een leuke plaats om aante lopen onder het mom dat we problemen met de battarias hebben en zo de officials mogelijk wat milder kunnen stemmen. We komen aan in het plaatsje Salaverry, weer in het donker en in no time zitter er twee jonge mensen van de kustwacht aan boord. We hoeven nu niets te doen en een vriendelijke engels sprekende politieman zegt ons dat ik toch de volgende ochtend een aanmeldprocedure moet volgen die overigens geen geld kost om dat het een probleem met de battarias was.
Volledig netjes aangekleed in lange broek met overhemd roei ik in het reserve rubbertje (hoofd rubber half opgevreten door de ratten) naar de kant en zie dat er toch een branding staat van 60 tot 80 cm. Teveel voor mijn vaartuig en sla dus ook over de kop. Alles nat natuurlijk behalve de paparassi want die zit in een waterdichte zak. Nico slaat e.e.a gade vanaf de JOB.

woensdag 15 december 2010







Hier nog wat fotootjes om de sfeer van het eiland te proeven. Overal liggen balen rotzooi die door vrijwilligers van het vaste land zijn opgedoken en nog door de armada naar het vaste land getransporteerd moeten worden.
We maken kennis met een paar zeilers uit de Oekraine, die ons eenpaar grote krabben geven. Hebben ook gesproken met de commandant van een marineschip wat in de haven lag, sprak erg lovend over de oorlogschepen die ze in Nederland hadden gekocht. Op het eiland is bijna niets te koop, worden wel veel kreeften en krabben gevangen. De 22e maken we een tocht naar de uitkijkpost van Alexander Selkirk die hier een aantal jaren samen met "vrijdag"heeft vertoeft. Schitterende natuur en een heel contrast met al de rommel die beneden nog moet worden opgeruimd. Fantastisch uitzicht op de zuidelijke pacific. De laatste avond lekker lasagne met krabvlees gegeten heerlijk! De 23e snel uitgeklaard en vertrokken richting Lima.

maandag 13 december 2010

Onderweg hebben we bijna nog een aanvaring met een walvis, de eerst die we zien en voorlopig ook de laatste. Op het eiland is het 3 dagen feest. Mag ook wel een keertje want het eiland is dit voorjaar getroffen door een tsunami veroorzaakt door een aardbeving op het vaste land. Carl en ik hebben de gevolgen van deze beving ondervonden toen wij in Valdivia aankwamen. Op het vaste land waren er toen 800 slachtoffers, op het eiland zijn 18 mensen verdronken en niet teruggevonden. Vanaf de waterlijn tot circa 25 meter hoogte is alles weggevaagd .

Vertrek richting Robinson Crusoe Eiland.

Op 16 november vertrekken wij richting Robinson Crusoe Eiland. Het weerbericht is gunstig denken wij. Nico heeft in het begin wat last van zeeziekte maar dit gaat snel over. Nico de Graas is mijn bemanningslid t/m Galapolos Eilanden. Nico woont in Lauwersoog en Den Haag en wilde graag terug naar de Galapagos eilanden waar hij de afgelopen zomer voor het eerst ia geweest. Mijn vorige bemanningslid Carl Strater was een zeer ervaren zeiler, en een leek op het gebied van koken, nu heb ik een bemanningslid die niets weet van zeilen maar verschrikkelijk lekkere maaltijden kan bereiden. De eerste dag verloopt gladjes, de tweede brengt windstiltes, de laatste dag is weer aardig en op de ochtend van de 20e lopen we het eiland aan.