Nadat we voor anker waren gegaan tijd voor een klein tukje. Ploselingschrikken we wakker van geweldige kraakgeluiden bij de kiel. Het blijkt dat de wind is aangewakkerd, en 90 graden gedraaid. We zijn op het rif gewaaid. De wind is nu zuidelijk geworden en gelukkig zijn daarom de golven niet hoog maar het lawaai is afschuwelijk. Als een speer zetten we de bijboot over boord en Carl brengt een 150 meter lange 20mm tros uit met een 25 kilo Delta anker. Haaks op de ligging van de boot zetten we de tros met behulp van een elektrische en een schootlier onder spanning, gelukkig houd het anker direkt. Zo konden we voorkomen dat we verder het rif op stuiterden. Het lawaai is echter vreselijk en het roer krijgt zulke klappen dat het bovenlager uit de roerkast wordt gedrukt, op zich geen ramp maar wel een vreemd gezicht. Met steeds inhalen van het hoofdanker en het zijanker houden we de boot op zijn plaats. In de avondzon wachten we op de vloed, het lawaai wordt steeds minder en om 2100 uur kunnen we de boel vlottrekken. Het roerlager zet ik tijdelijk vast met een paar parkers en we gaan opnieuw voor anker nu in water van 45 voet diep. We zijn heel blij dat het toch nog goed is afgelopen en gaan de volgende dag naar Caleta Horno om met duikuitrusting de eventuele schade te inspecteren. De 24ste december varen we weer met dolfijnen Caleta Horno binnen, een heel smal geultje tussen rotsen geeft toegang tot deze stormzekere inham. In de ingang ligt echter de canadees Greg voor anker, en door zijn lijnen kunnen wij de caleta niet in. Eerst na op de romp geklopt te hebben komt de later zeer hulpvaardige canadees boven water. Hij help ons met het uitbrengen van de 4 lijnen en geeft ons enkele goede adviezen. Het is echter toch een beetje vreemde snuiter zoals bijna alle solozeilers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten