Tulum

De plaats Tulum,  een Maya complex direkt aan de kust staat hoog op ons verlanglijstje. De pilot schrijft entrance only in settled weather, dus dat zal wel weer spannend worden. Inderdaad maar een smal gaatje, maar alles gaat goed. Het barst overigens aan deze kust van de resorts, die soms mooi maar ook vaak afschuwelijk zijn ontworpen. Tulum is leuk,  mooie ruine overigens, maar omdat het kerstvakantie is moet je er in colonne over heen, dat doen we dus maar niet, maar de ligging hadden de Mayas nog niet zo gek bekeken. De resten van deze stad stammen van 800 na christus. We liggen dus weer achter een rif, 100 meter van het strand. We hebben overdag oostenwind 15 knopen, dus voor anker gaat goed maar er staat dan wel een beetje branding. We maken in de middag een proeflanding on the beach, die niet goed gaat. Alles nat, boot vol water, Tyne boos. Voor de avond heb ik een exclusief  kerstdiner geboekt, mooie kleren enz. maar er staat nog steeds branding, hoe doen we dat in het donker?  Het plan is in zwemkleding het strand te naderen, kleding in plastic zakken, dat gaat piet vlak voor het strand met zwemvest en touw aan de boeg van de rubberboot over boord en is dus drijfanker. We drijven dan naar de branding en zodra ik vaste grond onder de voeten heb houd ik de boot met de kop in de branding, mooi verhaal toch? Maar zo is het wel gegaan en gelukt. Op het strandje de lange jurk en broek aan en vreten maar, want dat is kerst nietwaar? Over de terugweg door de branding zal ik het niet hebben.

Bahia Ascencion

Deze baai is de tweede die we bezoeken.  De vorige was onbewoond op een kleine nederzetting na die we vanwege wind en diepgang helaas niet konden bezoeken. Bahia Ascencion heeft volgens de pilot een leuk klein vissersdorpje waar veel op kreeft wordt gevist. Af en toe kan je merken dat de tekst in de pilot (vaarwijzer) een tweede druk is en 10 jaar oud is.  Geen kreeftenvisser of kreeft te zien maar wel colonnes 4 weel drives, die onder het stof van de zandwegen in de smalle straatjes geparkeerd staan. Rood verbrande amerikanen zijn blijkbaar betere handel dan kreeften. In grote groepen worden ze de baai ingenomen om naar dolfijnen te kijken, en voor die er een hoop geld voor over hebben, do flyfishing.

Leek mij trouwens ook wel wat dus vraag wat kost een middagje vliegvissen, twohundred was het antwoord. Kom dus keurig op tijd met mijn 200 pesos op de steiger blijkt het $ 200.-- te zijn. Zeeuwen bent zunig dus maar niet. Punta Allen heette het dorpje, hebben er 4 dagen gelegen, super!

Mexico

Van collega zeilers horen we dat de eerste inklaarhaven van Mexico Xcalak gesloten is, dwz er kan niet ingeklaard worden. Toch besluiten we binnen te lopen. Het doorvaart in het rif is akelig smal, staat ook een behoorlijke zwel maar samen met een forse breker zijn we in 1 surf achter het rif.  Xcalak is het meest zuiderlijk gelegen vissersdorpje, erg charmant,  aan het einde van een zandweg die langs de kust van  Yucatan loopt. Omdat het dichtbij Belize ligt wordt het door de meeste zeilers overgeslagen, ook andere toeristen zijn hier zeldzaam. We eten hier 2 keer voortreffelijk vis buiten de deur(kuip). De marine heeft hier het laatste huis aan de zandweg en de heren stuiven hier met een zeer snell patrouilleboot achter het rif en de zee weer op. Hier laten ze ons nog met rust. De volgende dagen verkennen we elke mogrlijkheid om aan land te gaan, soms erg afgelegen en alleen,  maar ook geweldige dorpjes. Op de enige atol voor de mexikaanse kust worden we uiteindelijk door de marine bezocht en gecontroleerd op papieren en contrabande.

San Pedro Belize

Het is inmiddels half december geworden en willen de 50 mijl naar San Pedro in 2 etappes afleggen om nog

een laatste poging te wagen om kreeften te kopen van locale vissers. De hier levende spiderlobster is een belangrijk exportproduct van deze kusten maar het is moeilijk er aan te komen. Maar uiteindelijk kan ik van een visser 4 prachtige kreeften kopen voor $ 20.--.  Vond het moeilijk omze levend in de pan te gooien maar ze waren wel heel lekker!  Tyne is bezig met een schoonheidsbehandeling terwijl we het lattste stukje in Belize varen. Het lukt ons ook om in San Pedro van een amerikaan een goeie bijboot te kopen met een 15pk 2 takt enduro bb motor. Heb nog nooit zon grote en snelle bijboot gehad! Uitklaren ging snel en hebben een zarpe(vaarvergunning) voor Cozumel Mexico gekregen. Eigenlijk is het niet nodig geweest om in Belize in en uit te klaren want er is geen enkele controle. In het komende traject richting Mexico werd dit anders.

Belize City

We varen hier in het zuiderlijk deel van Belize alleen maar dagtochten van tussen de 10 en 20 mijl. Na Placencia hebben we geen cruisers meer gezien die naar het noorden varen en slachts 1 die zuiderlijk ging.

Wel een onder amerikaanse vlag varende tot jacht omgebouwde urker bokker. 5 mijl zuid van Belize City is een marina maar horen van een voor ons varende zweed dat de toegang erg ondiep is, dus maar ankerenonder de stad bij een olieoverslag. Vaak staat er rond deze tijd een pittige noorderwind zodat je vaak een oppertje moet opzoeken. We willen eigenlijk binnendoor (achter het rif) naar de uitklaarhaven San Pedro varen maar lopen vast op een te ondiepe geul, meer oostenljik proberen we het nog een keer maar ook hier staat niet meer dan 1.50 meter water. We worden overigens in dit laatste geultje gewaarschuwd om voorzichtig te varen wegens de aanwezigheid van zeekoeien met pas geboren jongen. Deze dieren zijn nu natuurljik beschermd maar vroeger werd hier veel op gejaagd. De ons volgende zweed heeft inmiddels ook begrepen dat we niet verder kunnen dus gaan we zuid varen naar het English Channal, de geul waar ook de cruisschepen die naar de stad Belize varen, zee weer opgaan. Dicht bij open zee gaan we weer voor anker om de volgende dag verder te gaan.

Placentia

We moeten in Placentia een paar mijl een riviertje opvaren om bij de noodzakelijke officials te komen om in te klaren. Men is bezig een nieuwe haven aan te leggen en de beide toegangskanalen zijn gespert met stalen baggermolen buizen. We gaan voor anker in de rivier en laat ons minirubbertje te water,  kluun over de buis en wordt vervolgens teruggestuurd door een bwaker die mij verteld dat ik met een taxibootje vanuit Placenciabeach moet komen, lekker makkelijk dus. De capitania (havenmeesters)van alle door ons  aangelopen havens antwoorden niet als je engels spreekt, met spaans trouwens ook vaak niet. (siesta of andere dringende zaken). Dus maar weer terug naar zee en voor het strand, wat er erg leuk uitziet, voor anker. De volgende dag met de hokey pokey (taxiboot) weer naar de douane en immigration. Vlug klaar en voor  $ 100.--. mogen we een maand in Belize rondvaren. Er liggen een paar cruisers, een turks stel die ook richting Mexico gaan en later nog een paar zweden met haast. Aan een gebouw in het dorpje worden we er weer aan herinnerd dat dit een hurrycane gebied is.

Belize

Belize is voor diepstekende schepen een moeilijk en beperkt vaargebied, daarom zijn we blij dat we de kiel met de nieuwe cylinder weer tot 1.70 meter kunnen ophalen. Toch varen we altijd met de kiel iets onder het roer, ongeveer 2.20 meter zodat we de boel op kunnen krikken als we iets raken, en dat gebeurd regelmatig zullen we later merken. Het rif hier in het zuiden een 20 mijl uit de kust is prachtig. We zien weinig mede cruisers, maar wel regelmatig verhuurcats. We zigzaggen tussen de cays door, met als gids de onontbeerlijke pilot van dit gebied, en constant op de dieptemeter kijkend. We ankeren in een volgens plaatselijke vissers hurricanehole No Name Cay, leuke naam toch! Hebben besloten in te klaren in Placencia, een overslaghaven en een basis voor verhuurcats.

Aankomst Belize

Vanuit het eiland Utila, ook voor de kust van Honduras wachten we op een goed windje om naar het westelijk gelegen Belize te zeilen, een afstand van krap 100 mijl. We vertrekken snachts om 00.00 H om in het licht bij de meest zuidelijke Cays(eilandjes) in Belize aan te komen. We hebben bijna alles in een heerlijk oostenwindje kunnen zeilen, maar tegen de avond moest er toch nog een rifje in het grootzeil, wind was noordelijk 25 knopen geworden. Werd snel donker en dus maar geankerd achter een piep klein eilandje Lime Cay. Hier begint het rif, een kleine 150 mijl naar het noorden. Ben nog even over boord gegaan om het anker te controlen, wat een schitterende onderwaterwereld, nog nooit zoiets moois gezien. Rond middennacht nog een keer moeten verkassen omdat de wind 180 graden was gedraaid en de kiel het rif raakte. Een fout die ik wel eens eerder gemaakt heb met Carl in Argentinie. Snel de kiel opgepompt, radar aangezet want vanuit slaap in een stikdonkere nacht zie je niets. Boot 50 meter zuid laten zakken en weer geankerd in dieper maar ruwer water. Onze watermaker is kapot, hier niet te repareren dus grijpen alle kansen om regenwater te verzamelen.

Ola beste mensen, we zijn weer in de lucht. Sinds ons vertrek in november hebben we bijna geen gelegenheid gehad de blog bij te werken omdat de internetsnelheid in Belize en Mexico in de afgelegen plaatsen te traag zijn voor het verzenden van fototjes. Enfin, hier een klein begin van onze belevenissen. Na een weekje klussen aan de boot o.a. watermaker en wc in La Ceiba Honduras zijn we vertrokken naar Roatan, een eilandje voor de kust van Honduras. Eigenlijk wilden we naar Cayos Cocinas, een nationaal parkje, maar de westenwind maakte het niet mogelijk hier te ankeren. Eenmaal op Roatan geankerd in French Harbour,  hebben we veel regenbuien gehad. Ook hier weer een antal mensen weer gezien die we al eerder in La Ceiba hadden ontmoet. Hebben een probleem met ons reserve rubberbootje, de vuldoppen waren zoek, hebben er 1 laten maken had nog een reserve aan boord. Bootje is te klein voor grote afstanden dus zal proberen er 1 op de kop te tikken. Hebben nu een bootje geleend van Robert maar wil hem over een week weer terug hebben.

Na een weekje hebben we het wel gezien op Roatan en gaan de geleende boot terugbrengen naar La Ceiba. We gaan weg met redelijk weer maar halverwege gaat het hard regenen en waaien, we zien niets meer, en de zee is ruw. De boot is in ieder geval weer lekker schoon. Eenmaal aangekomen mogen we de pick up van Robert gebruiken om de laatste boodschappen te doen want we willen zo snel mogerlijk richting Belize, het is bloedheet in de stinkende visserijhaven.

Weer aan boord!

Ola beste lezers, het is 26 bnovember en wij zijn weer on the sea again. Op het ogenblik op het eiland Placentia voor de kust van Belize. Zodra wij een goede wifi verbinding hebben zullen we de blog bijwerken..

Isla Mujeres Mexico.

Vanuit Flores zijn we met een 20 persoonsbusje vertrokken naar de grens van Belize en Mexico. Op dit trject zijn we door heel Belize gereden, wat in het zuidelijk deel erg mooi was maar v oor de rest niet veel voorstelde, veel van hetzelfde. De riffen en atollen voor de kust zijn wel prachtig maar dit doen we met de Job. Bij de grens van Guatemala-Belize doen de grensautoriteiten van Guatemala aan een lucratief handeltje want ze willen van iedere toerist € 3.-- hebben zonder afgifte van een recu. De voor in de rij staande jongere backpackers zijn de lul en betalen. Wij betalen niet, de printer is stuk zeggen ze, wij zeggen jullie probleem, iedereen achter ons betalen ook niet. Bij de grens van Belize moet de knip weer getrokken worden maar dit is bekent, en dus geen kwade gezichten in de rij. Corruptie is bij alle overheden hier een groot probleem. Het vergt wel wat tijd bij deze grenzen want alle bagage moet van het dak van de bus en daarna er weer op. Er wordt totaal niet op bagage gecontroleerd. In de Mexicaanse grensplaats Chetumal gaan we samen met moeder Annie en zoon Victor in een taxi naar een hotelletje met pool om de volgende dag door te reizen naar Cancun. We leren weer een truc, neem nooit een taxi die klaarstaat bij een busstation, maar loop 100 meter en ga dan langs de kant van de weg staan, het tarief zakt dan van 50 naar 20 pesos (mexico). In Cancun gaan Annie en Victor naar 1 van de 200 hoteltorens en wij pakken de ferry naar Isla Mujeros (vrouweneiland). Had op internet een leuk klein 3 sterren hotel gezien direkt aan het hagelwitte strand, wat we lopend konden berijken. En inderdaad een superplek!  Aan het einde van een doodlopend weggetje en supermooi! Na 6 dagen strandvakantie zijn we het zat en gaan weer op pad ditmaal naar de hoofdstad van Yucatan Merida , 340 km landinwaarts van Cancun.

Flores en Tikal

Het is al weer anderhalve week geleden dat we uit Flores zijn vertrokken. Door spam op de blog konden we de site niet bijwerken, gelukkig is eea weer hersteld. Vanuit Rio Dulce dus weer bussen naar Flores, een eilandstadje berijkbaar met een dam in een ditmaal schoon meer. Toch kom ik aan met gerommel in de buik, blijf dus maar een dag op bed en neem antibiotica. We zitten in een back back gebeuren van twee hollandse mannen, erg leuk simpele kamer maar weer goed eten, het is snachts wel erg warm. Na twee dagen Flores maken we een dagtocht naar de meest bekende Maya site van Guatemala Tikal. Een paar uurtjes rijden. Tynes buik begint ook kuren te krijgen maar toch loopt de kanjer de halve dag achter de gids aan. We waren gelukkig vroeg (5 uur) vertrokken dus weinig last van de hitte. Tikal is schitterend. Gelegen in een tropisch regenwoud zijn een kleine 100 jaar geleden de resten ontdekt door rubber zoekende amerikanen. Slechts een klein deel is blootgegraven en gerestaureerd. Het park is totaal 400 km2 groot zonder bebouwing en beschermd, dus de dieren zijn niet bang voor mensen. We zien er heel wat. Mayas bouwden vroeger met specie in tegenstelling tot de Incas die stapelden. Tegenwoordig is erosie het grote probleem op alle Maya sites.  (voor meer info Tikal zie Wikipedia). Als we dit najaar verder zeilen willen we ook het aan de kust liggende Maya complex Tulum bezoeken.

Tijax.

Zoals op de fotos te zien is zitten we met onze hut midden in een mangrovebos, heerlijk rustig en snachts koel. Met de beesten valt het ook wel mee,  af en toe zit er een leguaan op de vlonders, maar voor hun is het hier veilig want de bevolking pleegt deze dieren te eten. Voor de zeilers onder u, de boten worden aan de rand van het mangrovebos afgemeerd, medmoor (voor een anker of mooring, achter aan een steiger) of langszij een steiger wat een beetje duurder is. Het stallingstarief is $ 240.-- per maand ongeacht de lengte van het schip. De boot wordt iedere dag opengezet en 1 x per week schoongespoeld. Niet zo slecht dus. Heb nog een paar fotos van ons vaartochtje naar Livingston bijgevoegd. Vanmiddag gaan we weer verder richting Floris, het centrum van de Maya-cultuur van Guatemala.

Marina Tijax , Frontera, Rio Dulce.

Na aankomst met het bootje worden we gelijk aal welkom geheten door een aantal zeilers die we op Utila hadden ontmoet. De Rio Dulce, een rivier die uitmond op de Golf van Honduras is een populaire hurrycane hole in het westelijk deel van de Carieb. Er liggen hier circa 400 overwegend zeilboten die hier blijven van mei tot oktober. De meeste marinas liggen 17 mijl van de zee verwijderd. De sfeer is zo plezierig en de omgeving zo prachtig dat een fors aantal zeilers hier nooit meer vertrekt, wat overigens aan de boten goed is te zien. De meeste marinas verhuren ook accomodatie en Tijax is wel 1 van de mooiste. Simpele hutten tot luxe bungalows, pool, restaurant enz. We zijn hier dan ook 4 dagen gebleven. We hebben een boottour naar de monding gemaakt in in Livingston, de inklaarhaven , een heerlijke Garafunasoep gegeten, vis en schaaldieren gestoofd in coconutmilk heerlijk! In het stadje ontbreken de souvenierverkopers volkomen, dus geen gezeur aan het hoofd.

Lake Atitlan

We zijn alweer een paar dagen bij dit zoetwatermeer omringd door vulkanen. We hebben nog nooit zoveel souvenier verkopers op een rij zien staan. Het meer ligt prachtig maar is sterk vervuild door algen, vertelde een hollands vrouwtje die hier al 8 jaar woont en onderweg naar de markt was om haar zelfgebakken, en heerlijk belegde broodjes te verkopen. We  zien het ook, de bootjes varen door en dikke groene prut. Maar het stadje Panachel is gezellig dus maakt veel goed. Na een paar dagen besluiten we naar de Rio Dulce te vertrekken. In de morgen om 5 uur op want de bussen rijden vroeg. Een toeristenbusje brengt ons eerst naar Guatemala-City, daarna overstappen op een grote bus. De weg naar Guatemala-City ie een vierbaans weg die aan weerszijden soms dicht is bebouwd. Het verkeer mindert geen vaart ,waar mensen op anticiperen maar honden niet. We zien veel doodgereden viervoeters en onze chaufeur weet er zelfs ook nog 1 dood te rijden, we begrijpen nu waarvoor bullbars dienen. Bij aankomst in Rio Dulce om 1600 uur worden we door een bootje naar onze lodge Tijax gebracht.

Gehoord

Wat = water toch "n feest , als het in de distelleerderij = geweest.

Nog een paar plaatjes.

Honduras-Guatemala

We hebben de koffertjes weer gepakt en hebben een bus geboekt om naar Antiqua in Guatemala te rijden, een tochtje van 14 uur in een zeer comfortabele bus. Vanaf San Pedro Sula worden een aantal van de nog lege 1e klas stoelen onder de 2e klas verloot, een zeer simpathiek voorbeeld voor b.v. vliegmaatschappijen.

Antiqua is de voormalige hoofdstad van de vroegere spaanse heersers, maar is en de 18e eeuw 3 x door een aardbeving getroffen. Daarna besloten de spanjaarden de hoofdstad te verplaatsen naar wat nu Guatemala-City is. Evenwijdig aan de pacific kust liggen 34 vulkanen in dit laand waarvan er nog 3 actief zijn. Vanuit Antigua, op 1500 meter hoogte kunnen we er 3 zien. Het stadje is prachtig gerestaureerd maar er zijn ook nog veel ruines. We vermaken ons prima, zijn getuige van een processie, waarbij 40 mannen of 40 vrouwen met een gigantische baar door de stad aan het sjouwen zijn, heel imposant! Het is wel erg Volendam achtig dus vluchten we na een paar dagen naar een lodge in de bergen. We slapen in een sobere trekkershut, springveren terugdrukkend in het matras, maar de sfeer en het vegetarische voedsel is uitstekend. Op het ogenblik zijn we verkast naar Lago de Atitlan, in geweldige storbuien overigens, langzaam rijdend verkeer dus en zelfs een auto over de kop door een modderspoor. Morgen maken we een vaartocht op dit zoetwatermeer, belangrijk voor de koffieplantages in dit gebied. Overmorgen vertrekken we naar de Rio Dulce, een hurricanehole voor zeilers aan de kust van de Golf van Honduras (Carieb).