richting lima peru.

Dinsdag de 23e november vertrekken we richting Lima, we willen daar de boot 14 dagen laten liggen om incasteden te bezoeken. Het is ongeveer 1400 mijl, mooi stukje en als het goed is hebben we een zuidelijk passaatwindje. De nachten zijn erg donker want het is steeds zwaar bewolkt. Zeilen gaat lekker, alles is erop en er weeraf geweest, overdag meestal wat minder wind en maken etmalen van circa 160 mijl. Overdag heel veel dolfijnen rond de boot en veel soorten vogels. De vriezer moet leeg dus eten Nico en ik de laatste dag 12 hamburgers want ze meoeten op.(dr nico dieet) De achtste dag 1 december arriveren we in Lima en worden aan alle kanten beschenen door een bewaker, want we komen snachts aan.
Na een goede nachtrust proberen we een lancha (klein bootje van de jachtclub) te krijgen om aan de papierwinkel te beginnen. De manager van de club rekent ons voor dat de verplichte agent ons voor alle documenten een bedrag wil hebben rond de 800 us dollar. In vriendelijke bewoordingen zeg ik hem dat Peru de pot op kan. We lopen langs de bewaakte poort en doen wat boodschappen en gaan 1400 H ankerop richting Equador. We hebben in Lima nog even telefonisch contact met Ria de vrouw van Nico. Ze konden ons goed volgen door het dagelijkse signaal van de SPOT, een elektronisch apparaatje wat posities door kan geven wereldwijd. Onze Inmarsat krijgen we niet aan de praat.  Onderweg naar Equador klaagt  Nico over hoofdpijn en vind dat hij een erg warm kussen heeft. Onder zijn kussen staan 2 accus, als ik de klep optil blijkt dat de accus 50% dikker zijn geworden en eigenlijk op ontploffen staan. Nog een gevolg van de ratten die waarschijnlijk ergens een draad hebben aangevreten waardoor de regelaar constant 30 ampere in de accus pompt. Toch ook maar de schoen gezet want het is inmiddels 5 december geworden. We kijken op de kaart voor een leuke plaats om aante lopen onder het mom dat we problemen met de battarias hebben en zo de officials mogelijk wat milder kunnen stemmen. We komen aan in het plaatsje Salaverry, weer in het donker en in no time zitter er twee jonge mensen van de kustwacht aan boord. We hoeven nu niets te doen en een vriendelijke engels sprekende politieman zegt ons dat ik toch de volgende ochtend een aanmeldprocedure moet volgen die overigens geen geld kost om dat het een probleem met de battarias was.
Volledig netjes aangekleed in lange broek met overhemd roei ik in het reserve rubbertje (hoofd rubber half opgevreten door de ratten) naar de kant en zie dat er toch een branding staat van 60 tot 80 cm. Teveel voor mijn vaartuig en sla dus ook over de kop. Alles nat natuurlijk behalve de paparassi want die zit in een waterdichte zak. Nico slaat e.e.a gade vanaf de JOB.